الحمد للّه ربّ العالمين و العاقبة لاهل
التقوى و اليقين ، الصلوة والسّلام على اشرف الانبياء و
المرسلين حبيب اله العالمين ابى القاسم محمد، صلى الله عليه و
آله المعصومين ، الذين اذهب الله عنهم الرجس و طهرهم تطهيرا
سيما امام زماننا و ولى امرنا روحى و ارواح العالمين له
الفداء.
قال اللّه تبارك و تعالى فى القرآن الكريم : لقد كان فى قصصهم عبرة لاُولى الالباب
تنها كسانى مى توانند از تاريخ پند بگيرند كه از اولوالالباب و
صاحبان خرد باشند.
بنابر اين اگر كسى از صاحبان عقل و خرد باشد و سيره و روش
مردان خدا و علماى بزرگ شيعه را در اين كتاب با دقت بخواند و
در آن تدبّر و تفكر و تعقل كند، مسلّماً عبرت خواهد گرفت .
در حقيقت كسى كه تجربه هاى يك انسان كاملِ در مسير زندگى را
مطالعه كند و راه و روش مبارزه با مشكلات و نابسامانيها را ياد
بگيرد، بمانند آن است كه خودش آن تجربه ها را اندوخته و عمر آن
شخصيتى كه زندگيش را مطالعه كرده بر عمر خويش افزوده است .
آنچه در اين كتاب جمع گرديده ، سير در سينه زمان و درس آموختن
از مشعلداران تاريخ بشريت است و چنان كه مى دانيم هيچ كس بدون
الگو و اسوه به جايى نمى رسد و پيشرفتى نخواهد داشت . و اهميّت
و لزوم اقتدا به مردان بزرگ و پيروى از آنان است .
پيامبران و رسولان الهى و امامان معصوم عليهم السلام و پس از
آنان دانشمندان راستين و با تقوا و متعهّد و دلسوز، نمونه ها و
الگوهايى هستند كه هر كس در ترسيم خط خوشبختى خويش به آنان و
دستورات و روش زندگيشان ، نيازمند است و ما هم به سراغ
الگوهايى از مردان خدا و علما و فرزانگان رفته و سيماى پرفروغ
آنان را به نمايش گذاشته ايم .
بايد جوانان ما، بويژه طلاب كه مرزبانان حماسه اسلامند به اين
بزرگمردان اقتدا كنند، احوال آنان را بخوانند و سرمشق خويش
قرار دهند و خود را همان گونه تربيت كنند و ايمان ، اخلاص ،
پشتكار، زهد، تقوا، گذشت ، دقت ، حوصله ، و غناى شخصيت آنان را
نمونه گيرند و با جديت و كوشش اينهمه را در خويشتن پديد
آورند.
مردم آگاه شوند كه سيره و روش زندگى مردان خدا و علماى دينى
چگونه بوده و هست و دانشمندان واقعىِ محبوب خدا و رسول را، از
زراندوزانِ دسيسه باز و دنياطلب و نامجو، باز شناسند و متوجه
باشند هر كه غير اين روش را دارد، از روحانيون نيست گر چه لباس
مقدس آنان را غصب كرده باشد، و به مجرد اين كه ديدند يك روحانى
نما، اهل تجملات و گرفتار هوا و هوس و خواهان پست و مقام است
به اصل اسلام و حوزه و روحانيت بدبين نشوند و بدانند كه چنين
فردى نه تنها روحانى نيست بلكه به فرموده قرآن كريم : همانند
سگ و الاغى است كه كتاب حمل مى كنند.
سوره جمعه
داستانهايى كه در اين كتاب گرد آمده از زبان علماى اعلام و حجج
اسلام و اشخاص معتبر و قابل استناد است كه صداى آنها را روى
نوار ضبط كرده و به عنوان سند و يادگار نزد خود نگه داشته تا
جواب كسانى باشد كه ماءخذ و منبع خواهند.
حال ممكن است برخى افراد سست عنصر و ناآگاه ، به بعضى از اين
واقعه ها و حادثه ها و داستانها به ديده شك و ترديد و احياناً
انكار بنگرند در پاسخ اين گونه افراد بايد گفت :
كار نيكان را قياس از خود
مگير
|
تا نگردى آشنا، زين پرده
رمزى نشنوى
|
گوش نامحرم نباشد جاى پيغام
سروش
|
اين كار اگر نزد خداوند سبحان ثوابى داشته باشد، به روح امام
راحلمان و رهبر عزيز انقلاب اسلامى و تمام شهدا بالاخص برادر
عزيزم شهيد شيخ احمد ميرخلف زاده هديه مى نمايم .
السلام عليكم و رحمة الله و بركاته
** قم المقدسه ** على ميرخلف زاده 24**/12/1377 26/ ذيقعده
/******1419
شاعر با
اخلاص ، مدّاح با وفا، مخلص اهلبيت عصمت و طهارت
عليهم السلام
((حضرت حاج آقاى هاشم زاده اصفهانى
)) فرمودند:
در اصفهان يك تكيه بانى بود بنام ((ميرزا
محمد)) كه ايشان حالاتى داشت .
يك روز به او گفتم براى ماتعريف كن كه در اين قبرستان چه ديدى
؟
گفت : يك روز جنازه اى را از بروجن بنام ((آسيد
حسن )) آوردند اينجا دفن كردند،
صاحبان آن جنازه بعد از اتمام دفن آمدند پيش من و گفتند: ما مى
خواهيم هر شب سر قبر اين مرحوم چراغى روشن باشد، اين يك دله و
پيت نفت و اين هم چراغ و اين هم مزد اين كارت ، مبادا يادت
برود و اين چراغ راروشن نكنى .
گفتم : چشم روى چشمانم . آنهارفتند. من هم هرشب چراغ را سر قبر
اين بنده خدا روشن مى كردم ، تا اينكه يك شب زمستان هواخيلى
سرد بود. گفتم ، امشب ((آسيد حسن
)) چراغ نمى خواهد؛ كى حالش را
دارد توى اين سرما برود سر قبر چراغ روشن كند. ولش كن ؛ او
مُرده وكسى هم نمى بيند. نفت هاى دَله و پيت را هم ريختم توى
چراغ خودم .
در اين هنگام ديدم يكى باشتاب در حجره را مى زند!، هم شب است و
هم هوا سرد، اعتنا نكردم ، گفتم : هركس كه هست يك مقدار در
ميزند و بعد خسته مى شود مى رود، ديدم خير همينطور دارد در
ميزند، بلند شدم دم در آمدم و گفتم كيست ؟
گفت : در را باز كن .
گفتم : توكى هستى ؟
گفت : من سيد حسن هستم ، نفتهايم را كه توى چراغت ريختى هيچى ،
چرا چراغم را روشن نكردى ...؟
ترس و وحشت تمام وجودم را فرا گرفته بود، گفتم : چَشم ؛ آقا
ديگه روشن مى كنم .
گفت : مبادا ديگه چراغ قبر مرا روشن نكنى ؟ گفتم : چَشم ، آمدم
بيرون كسى را نديدم . آمدم سر قبر و چراغ را روشن كردم .
ايشان
فرمودند:
در آن زمانها يك همكارى داشتم كه يك داستانى به يكى از رفقا
گفته بود من مى خواستم اين داستان را از زبان خودش بشنوم به چه
سختى پيدايش كردم و به او گفتم : اين داستان را تعريف كن .
مى خواهم از زبان خودت شنيده باشم . او هم چنين گفت :
در زمان جوانى ، ما چهار نفر بوديم كه در زمان رضا شاه ملعون
به وسيله يابو و گارى از سيلو، گندم ها را به شهر منتقل مى
كرديم .
يكى از اين شبها كه گندم بار گارى كرده بوديم و از كنار
قبرستان معروف ((تخت فولاد
اصفهان )) رد مى شديم ، يك وقت
نور چراغى توجه ما را بخودش جلب كرد.
با خود گفتم : اين چراغ تيريك فانوس
قديم را برمى دارم و به خانه مى برم چون قبرستان نياز
به چراغ ندارد و مُرده ها هم كه زنده نيستند كه بخواهند از نور
آن استفاده كنند.
اين فكرى را كه ما كرديم آن سه نفر ديگر هم همين فكر را كرده
بودند.
گارى را با اسب ها رها كرديم ، گفتيم : آنها آهسته آهسته مى
روند و ماهم به آنها مى رسيم .
هر چهار نفر بطرف چراغ دويديم كه هر كس زودتر آن را بردارد مال
او باشد.
ولى وقتى كه به آن محل رسيديم ، ديديم از چراغ خبرى نيست ، ولى
يك قبر خراب شده وپيرمردى كه محاسنش قرمز رنگ است ، نشسته و از
قامت و هيبت اين مرد بزرگوار نور ساطع است و آن نور چراغى را
كه ما خيال مى كرديم ، نور همين پيرمرد بود.
حالت بُهت و حيرت ما را گرفته بود به طورى كه اصلا توان حركت
نداشتيم .
خلاصه از ترس و تعجّب هر طورى بود فرار كرديم و گفتيم روز مى
آئيم كه ببينيم اين پيرمرد نورانى كيست ؟
فرداى آن شب آمديم ، هر چه گشتيم اثرى نديديم . ناراحت شديم
بعد از اهل اطلاع پرسيديم . فرمود:
آن پيرمرد يكى از ((مردان خدا))
بود و اسمش هم ((پير نورانى
)) است . كه بر اثر
((بندگى خدا))
به اين مقام رسيده است . اگر شما در همان موقع حاجتى از او مى
خواستيد به شما عنايت مى كرد.
ايشان
فرمودند:
يكى از علماء مى خواست ببيند اين چهل حديثى كه جمع آورى كرده
واقعا از دو لب دُرَربار ((پيغمبر
عظيم الشاءن اسلام )) صلى اللّه
عليه و آله و سلم است يا نه .
تمام علماء و بزرگان را جمع مى كند و مى گويد: من مى خواهم
كتابى بنويسم به نام ((چهل حديث
)) ولى مى خواهم بدانم واقعاً
اين ((چهل حديث
)) از دو لب مبارك حضرت است يا نه ؟
علماء مى گويند: شما خودتان از ما عالم تر هستيد.
آن عالم مى فرمايد: من بايد بفهمم و يقين پيدا كنم كه اين
((چهل حديث ))
درست هست يانه .
علماء مى گويند: در فلان كوه عابدى هست كه مدتها در اين كوه
رياضت مى كشد برويد خدمت او و بگوئيد من مى خواهم چنين عملى را
انجام دهم و مى خواهم ببينم اين ((چهل
حديث )) از دولب مبارك حضرت است
يانه ؟.
اين بنده خدا با چه زحمتى خودش را به آن عابد مى رساند و قضيه
را براى او تعريف ميكند؛ آن مرد عابد مى گويد: اين كار مشكل
است و بايد پيش خود پيغمبر رفت و من نمى توانم .
عالم مى گويد: من اين همه راه را پيش شما آمده ام و شما را
پيدا كرده ام نشانه هاى شما رابه من داده اند يك چاره اى
بينديشيد.
عابد مى گويد: من يك استادى دارم كه در فلان كوه مشغول عبادت
است برويد پيش او. آن شيخ هم بلند مى شود مى رود به آن كوهى كه
عابد آدرس داده بود، مى بيند بله ايشان در آنجاست و خيلى هم
زحمت كشيده .
مى گويد: من ((چهل حديث
)) جمع كرده ام و مى خواهم ببينم
كه اين چهل حديثى كه جمع كرده ام صحيح است يانه ؟ آمده ام پيش
شما تا راهى به من نشان دهيد.
گفت : بايد ببرى پيش صاحبش . گفت : خُب حالا من پيغمبر را از
كجا پيدا كنم ؟
گفت : نمى دانم .
گفت : رفتم پيش شاگردت ايشان نشانى شما را به من داده و چقدر
زحمت كشيدم تا شما را بدست آورده ام ، حالا كه پيدايتان كرده
ام اين جواب را مى دهيد. چاره اى بينديشيد.
مى گويد: من تنها كارى كه مى توانم براى شما انجام دهم يك
دستورى بدهم كه شما پيغمبر را در خواب ببينيد.
آن عالم دستور را عمل مى كند. حضرت را به خواب مى بيند وعرض
ميكند: آقا اين ((چهل حديث
)) از دولب مبارك شماست ،
يااينكه جعلى است ؟
حضرت مى فرمايد: برو پيش ((كاظم
سُهى )) تا به تو بگويد. از خواب
بيدار ميشود.
خلاصه مى آيد سُه نرسيده به مورچه خور
از توابع اصفهان اهل ده و كدخدا هم به استقبال او مى
آيند.
با خودش مى گويد: كسى كه پيغمبر او را
معرفى كند حتما يك شخصيت مهمى است . مى گويد: من آمده
ام ((حضرت مستطاب حضرت اجل جناب
آقا محمد كاظم سُهى )) را ببينم
.
مردم دِه بهم يك مقدار نگاه مى كنند!! مى گويند: شما اينطور
شخصى را كه مى گوئيد با اين مشخصات ما نداريم !؟
تعجب مى كند، خدايا اين از روياهاى صادقه بود پس چرا اين طور
شد بنا مى كند به فكر كردن و توسل پيدا كردن يك وقت به فكرش مى
آيد، بابا همان كه پيغمبر فرموده اند همان را بگو. شما نمى
خواهد با القاب بگوئيد؛ شما بگو كاظم سُهى داريد؟! وقتى كه به
مردم ده مى گويد؛ شما كاظم سُهى داريد مردم ده مى گويند: ها
اين كاظمى را مى گوئيد، مى گويد: آره اين كاظمى كيست ؟
مى گويند: اين مرد چوپان است و گوسفندها و بزها و بوقلموها را
از مردم مى گيرد و در بيابان مى چراند و دوباره به صاحبانش
برمى گرداند و مزد مى گيرد.
گفت : آره همين رابه من نشان بدهيد. گفتند: بنشينيد حالا مى
آيد. يك وقت مى بيند يك مردى ژوليده با لباسهاى مندرس آمد.
گفتند: اين كاظم سُهى است !
شيخ عالم ، نگاه مى كند مى بيند مردى ژنده پوش يك تركه چوب
دستش است و چند تا گوسفند و بز دارد مى چراند.
جلو مى رود و سلام مى كند و مى گويد: من با شما كارى دارم من
چهل حديث نوشته ام و مى خواهم ببينم كه اين احاديث از دو لب
پيغمبر است يا جعليست .
گفت : من نمى دانم و سواد ندارم پدر آمرزيده آمده اى از من
بپرسى ؟! مرد عالم مى گويد: آخه من حواله دارم . مى گويد: از
كى حواله دارى ؟! مى گويد: از پيغمبر.
مى گويد: خيلى خوب همين جا بايست تا من بروم مال مردم را به
دست صاحبانش بدهم و بيايم .
مى رود و برمى گردد. و مى گويد: الآن وضو مى گيرم و مى ايستم
نماز، نمازم را كه خواندم ، گفتم ((السلام
عليكم و رحمة الله وبركاته ))
پيش من بنشين و احاديث را يكى يكى بخوان هر كدام را كه سرم را
پائين انداختم درست است ، سمت راستت بگذار و هر كدام را كه سرم
را بالا كردم نادرست است ، سمت چپ خودت بگذار. شنيدى يانه ؟
ديگر با من حرف نزنى ها؟ چشم .
ديد يك وضوى بى سروته گرفت و آمد وايستاد نماز. وقتى سلام نماز
را داد، حديث اول و دوم و سوم .... چهارده حديث سر بالا و 26
تاى ديگر سرش را پايين انداخت .
ديد 14 تا حديث فرق مى كند و معلوم است كه جعلى است . مرد عالم
مى گويد: بايست ببينم آقا محمد كاظم شما كه گفتى من سواد ندارم
پس از كجا فهميدى اين 26 حديث صحيح است و اين 14 تا صحيح نيست
.
مى گويد: من كه گفتم سواد ندارم هر كدام را كه پيغمبر مى فرمود
به شما مى گفتم .
مرد عالم مى گويد: تو از كجا فهميدى كه پيغمبر فرموده ؟! مى
گويد: من حضرت را مى بينم هر كدام را كه به شما خير مى گفتم
واشاره ميكردم اشاره حضرت بود.
اين عالم با خودش مى گويد: اين مرد با اين كارش خود پيغمبر را
مى بيند و با حضرت حرف مى زند، من با اين همه علم و اين هم با
رياضت و دستور، خواب پيغمبر را مى بينم . مى گويد: اى مرد چطور
به اين مقام رسيدى ؟!
مى گويد: اين عمل بر اثر درست كارى و امانت داريست چون من ديده
از مال مردم مى بندم و طمع به مال و ناموس مردم ندارم و چشم
طمع به يكى دارم و آن هم خداست . فقط از خدا مى خواهم و خدا هم
همه چيز به من مى دهد.
پس بندگان خدا در ميان مردم مخفى هستند و به لباس نو... نيست ،
تا مى توانيم در اعمال و كردار و رفتارمان درستكار و با تقوا
باشيم زيرا خدا آدمهاى باتقوا را دوست دارد و به آنها كرامت
عنايت مى كند و از مردان خدا بشمار مى روند.
ايشان
فرمودند:
خدا رحمت كند ((استاد حسين مشكل
گشا)) را، ايشان يكى از مردان
خدا بود. نجّار بود. واين اواخر كلبندى چينى هاى شكسته را بهم
وصل مى كرد. او مرد بزرگوارى بود كه خدمت آقا
((امام زمان ))
عليه السّلام رسيده بود.
ايشان مى فرمود: آن وقتى كه در اهواز كارمى كردم آنجا خيلى كم
كسى نماز مى خواند و وقتى كسى را مى ديدم نماز مى خواند خوشحال
مى شدم .
يك روز همين طور كه روى چوب بست بودم ، ديدم يك مردى يك چيزى
مثل گونى پوشيده و داخل در شط شد و خودش را شست . بعد آمد جاى
مسحش را خشكاند، بعد وضوگرفت و ايستاد نماز، من خيلى از اين
خوشم آمد. گفتم : خدا كند اين با من رفيق شود.
يك شب آمد گفت : استاد. گفتم : بله . گفت : من يك قدرى از اين
چوب ها را ببرم آتش روشن كنم گرم شوم ؟ گفتم : ببر. دوباره شب
ديگر آمد، گفتم : اگر بخواهى مى توانى پيش من بيايى .
گفت : اى استاد من كجا شما كجا. شما استاد هستى من رعيت بى چيز
با هم جور در نمى آيد. گفتم : اين حرفها را نزن
((ما همه بنده خدا هستيم و با هم فرق نمى كنيم
)) بيا پيش من .
گفت : من سه تومان به اين بقاله بدهكارم . گفتم : برو به بقاله
بگو بدهكارى شما را پاى مشكل گشا بنويسد. خلاصه بعد از آن آمد
پهلوى من .
نزديك ((ماه مبارك رمضان
)) كه شد، گفت : استاد من روزه
مى گيرم اگر شما روزه نگيرى رفاقتمان نمى شود. گفتم : نه من هم
روزه مى گيرم ، يك مّدتى كه با من بود. يكى از اين شبها يك
نامه از اصفهان آمد كه بچه ات گلويش درد مى كند، من وقتى
خواندم ناراحت شدم . گفت : استاد ناراحت نشو بچه ات گلويش خوب
شد.
گفتم : تو از كجا مى دانى ؟ گفت : انشاءالله گلويش خوب شد.
حالا اين هفته نامه مى آيد مى گويند كه گلويش خوب شد. گفت :
اتفاقا يك نامه آمد و گفتند: گلويش خوب شد.
اين بنده خدا ((سيد آقا))
مريض شد و ماه مبارك چند روز روزه گرفت ، مرضش شديدتر شد.
هركارى كردم كه روزه ات رابخور روزه اش رانخورد. هى مى گفت :
استاد اگر مى خواهى رفيق داشته باشى كارى بامن نداشته باش فقط
افطار كه شد بنشين و براى من جگاره
سيگار تا سحر بپيچ ، و اين تا سحر جگاره مى كشيد و سحر
و افطار يك آب جوش مى خورد و تبش شدّت داشت و هر كارى كردم
كه دكتر برايت بياورم بيا ببرمت دكتر. گفت : خير.
يك روز از بس اين تب داشت كه آن طرف نفس مى كشيد اينجا من مى
سوختم ، اوقات من تلخ شد گفتم : بابا آن كسى كه روزه را واجب
كرده همان هم دستور داده وقتى مريض هستى روزه ات را بخور. و
دكتر برو. گفت : خير استاد من امروز خوب مى شوم شما برو سر
كارت . من با خودم گفتم ؛ اين يك ساعت ديگر مى ميرد، سر كار
رفتم اما چشم براه بودم تا شب خبرى نشد، شب كه آمدم ديدم اينجا
را جارو كرده و آب پاشيده پِرمز را روشن كرده آب جوش آورده
حالش بسيار خوب است .
گفت : استاد نگفتم من امشب خوب مى شوم .
بعد از ماه مبارك رمضان يك روز صبح به من گفت : استاد. گفتم :
بله . گفت : امروز پالتوات را بردار عصر باران مى آيد. گفتم :
تو از كجا مى دانى فقط خدا مى داند كى باران مى آيد. گفت :
باران مى آيد پالتوت را بردار. به او اعتنا نكردم و رفتم سر
كارم تا عصر شد يك گله ابر آمد بالا سرم تا آمدم از روى چوب
بست پائين بيايم تمام لباسهايم خيس شد، وقتى پايين آمدم ديدم
اين ((سيد آقا))
پالتوى مرا آورد و گفت : استاد سرما را خوردى حالا بگير بپوش
وقتى آمديم توى منزل . گفتم : سيد آقا تو از كجا خبر اينها را
دارى ؟!
گفت : اى استاد من مى دانم فردا چطور مى شود.
بعد متوجه شدم همه اينها بر اثر تقوى و اخلاص و بندگى خداست كه
اين بنده خدا داشت .
ايشان
فرمودند:
((حاج آقاى هاشمى
)) كه خدارحمتش كند ايشان از دوستان مرحوم
((آشيخ جعفر مجتهدى
)) رضوان اللّه تعالى عليه بود
ايشان تعريف كردند:
ما يك روز مشهد با ((حاج آقا
مجتهدى )) بوديم . و براى سوار
شدن ماشين و تاكسى خالى سر خيابان ايستاده بوديم ،
اتفاقا يك تاكسى خالى آمد و جلوى ما ايستاد، آقاى مجتهدى يك
نگاهى كرد بعد فرمود: خير حواله نداريم توى اين تاكسى سوار
شويم ، تاكسى رفت .
دوباره يك تاكسى خالى ديگر آمد، به آن ايست دادم دوباره آقا
فرمود: توى اين هم حواله نداريم سوار شويم .
من توى دلم گفتم آخر تاكسى سوار شدن هم حواله مى خواهد؟!
يك وقت رويش را به من كرد و فرمود: بله آقاى هاشمى توى يك بنز
مشكى حواله داريم .
من خودم را جمع كردم ، ناگهان يك بنز مشكى آمد جلوى پاى حاج
آقا جعفر مجتهدى ترمز كرد و گفت : آقا بفرمائيد سوار شويد،
رفتيم سوار ماشين شديم .
راننده گفت : كجا مى رويد؟
آقا فرمود: برو نخريسى ، مانزديك نخريسى كه رسيديم ديدم آقا يك
دسته اسكناس از جيب در آورد و گذاشت پهلوى هم و يك كش هم دورش
پيچيد. وقتى پياده شديم اين دسته اسكناس را به راننده داد و
بعد پياده شد.
راننده گفت : آقا اين همه پول مال كيست .؟!
فرمود: مال شما است .
گفت : يك تومان كرايه اش است . اين همه پول نيست . آقا فرمود:
مگر شما امروز از ((حضرت على ابن
موسى الرضا عليه السلام )) پول
نخواستى ؟
گفت : چرا.
فرمود: خُب اين هم هزار تومان كه مى خواستى .
راننده حيران مانده بود، آقا هم راهش را كشيد و رفت . راننده
به من گفت : آقا ايشان امام زمان هستند. گفتم : خير.
گفت : ايشان از كجا مى دانست ، من امروز توى حرم امام رضا
(ع) گفتم آقا من هزار تومان لازم
دارم ، از كجا فهميد؟
گفتم : پولها را گرفتى ؟ گفت : آره ، گفتم : ماشينت را سوار شو
و برو، كارى به اين كارها نداشته باش ايشان هم امام زمان نيست
.
مرحوم حاج آقا مجتهدى ((يكى از
مردان خدا و اهل مكاشفه )) بود
كه كسى او را نشناخت .
ايشان
فرمودند:
يكى از دوستان ((حاج آقا مجتهدى
)) براى ((حاج
آقا محمد صافى )) و ايشان هم
براى من تعريف كرد؛
حاج آقا مجتهدى يك اربعين در كوه خضر رياضت كشيدند.
كوه خضربالاى مسجد جمكران است كه بيشتر
اوليا خدا در اين كوه رياضت ميكشند، آقاى مجتهدى هم چند تا
رياضت هايش را در آنجا كشيدند و يك مدتى در قم بودند مى
گفت : ايشان وقتى اربعينش تمام شد بنا شد به منزل ما بيايد.
ما رفتيم ايشان را آورديم . وقتى منزل آمدند، جوراب هايشان را
در آوردند كه وضو بگيرند. بعد از وضو دستمال شان را از جيب
بيرون آورند كه دست و صورتشان را خشك كنند، يك وقت متوجه يك
مورچه شدند كه توى جيبشان و توى دستمالشان بود. ايشان وقتى اين
مورچه را ديد.
فرمود: اين حيوان را من از آنجا آورده ام الآن بايد پياده اين
حيوان را ببرم تا تنبيه شوم كه ديگر هواسم را جمع كنم و اين
حيوان را از زندگيش نيندازم . و پياده تا كوه خضر رفتند و
برگشتند و سوار وسيله هم نشدند و گفتند: بايد تنبيه شوم تا
هواسم را جمع كنم و حيوانى را سرگردان نكنم .
خُب مراعات مى كنند كه خدا اين چيزها را به ايشان مى دهد كه
گوشش همه چيز را مى شنيد و چشمش همه چيز را مى ديد.
ايشان
فرمودند:
حضرت ((آية الله ناصرى
)) كه در مسجد كمر زرى
اصفهان نماز مى خوانند و در
اصفهان معروف هستند براى حقير تعريف كردند
((كه آقاى مرتضوى لنگرودى ))
براى بنده تعريف كرده بودند
يك روز در خانه زده شد. بلند شدم آمدم در خانه را باز كردم ،
ديدم يك پيرمرد ژوليده ووليده اى است . گفتم : چه كار داريد؟!
گفت : مى خواهم داخل خانه شما بيايم .
من اول خيال كردم يك مرد سائل و فقير است يك چيزى مى خواهد، با
اكراه او را به خانه ام راه دادم .
وقتى كه داخل آمد، گفت : مى خواهم نماز بخوانم . گفتم : خُب
اين اطاق واين آب . وقتى كه داخل اطاق شد ديدم يك شيشه از توى
جيبش در آورد و از آب توى آن شيشه وضو گرفت . و فرش را برچيد و
روى زمين ايستاد نماز خواند.
متحير شدم ، يعنى چه اين كيه ديگه اين چطور فقيرى است ؟! نمازش
كه تمام شد. گفتم : آقا از همان پولى كه فرش را خريدم از همان
پول هم خانه را خريدم اگر اشكالى داشته باشد خانه هم اشكال
دارد.
گفت : كى گفته ؟ گفتم : آخه شما فرش را پس كرديد. گفت : تابه
حال من روى قالى نماز نخوانده ام .
من چيزى نگفتم و آمدم به خانواده ام گفتم كه يك ناهار پاكيزه
اى درست كند و اين بنده خدا را نگهش داشتم و ظهر سفره را
انداختم . يك نگاهى به سفره كرد و گفت : اينها بدرد من نمى
خورد.
دست توى جيبش كرد و يك پياله و يك كيسه و يك مقدار نمك درآورد،
يك مقدار آب توى آن پياله ريخت و دست توى كيسه كرد يك مقدار
نان در آورد و توى پياله خُرد كرد،
هر چه به او اصرار كردم كه آقا يك مقدار از اين غذاها ميل
بفرمائيد مگر شما از اين غذاها نمى خوريد؟! گفت : چرا امّا دور
دست اينجاها مى خورم . خلاصه من چيزى نگفتم تا ناهارش را خورد.
در اين هنگام يك طلبه اى كه رفيق ما بود و آمده بود يك سرى به
من بزند او داخل خانه شد، تا داخل اطاق آمد، يك وقت پيرمرد گفت
: يا جاى من است يا جاى اين .
گفتم : اين طلبه آمده سرى به من بزند. گفت : نه .
رفيق طلبه ام اين حرف را تا شنيد گفت : آقا من رفتم ولى بر مى
گردم . من ناراحت شدم كه اين چرا با او اينطور برخورد كرد،
خلاصه باز چيزى نگفتم .
بعد رو به او كردم و گفتم : آقا شما تا به حال كربلا رفته ايد؟
گفت : بله . گفتم : تابه حال خدمت ((حضرت
حجة عليه السلام )) رسيده ايد؟
گفت : بله . گفتم : چه طورى ؟!
گفت : ما سه نفريم يك آيه از قرآن مى خوانيم هر جا كه مى
خواهيم برويم بلند مى شويم و به آنجا پائين مى آييم .
گفتم : مى شود من ببينم ؟! گفت : برو بيرون پشت شيشه بايست
نگاه كن . من رفتم پشت شيشه ايستادم ، ديدم اين بنده خدا
خوابيد و يك چيزهايى گفت كه من نمى شنيدم . يك وقت ديدم
همينطورى كه خوابيده بدنش بلند شد و تا پاى پانكه رفت و بعد
گفت : بروم بالا و طاق را خراب كنم يا برگردم ؟
گفتم : نَه نَه برگرد، ما پول نداريم طاق را بسازيم تا همينجا
كه رفتى فهميدم بيا پائين .
آمد پايين و يك مقدار نشست و بعد گفت : مى خواهم بروم . گفتم :
كجا ميروى ؟ گفت : من الآن به هندوستان مى روم و بعد خداحافظى
كرد و رفت .
طلبه آمد و گفت : اين بنده خداكو؟! گفتم : رفت . گفت : اى واى
. گفتم : چه طور مگه ؟! گفت : من صبح بعد از نماز خوابيدم وقتى
كه بيدار شدم ديدم محتلم شده ام ، گفتم : چون وقت درس دير شده
اول سر درس مى روم بعد بحمام . ولى وقتى از درس بيرون آمدم
يادم رفت و نماز ظهر و عصرم را هم خوانده بودم اينجا آمدم ولى
تا اين بنده خدا گفت ، يادم آمد كه اى واى من غسل نكرده ام و
چون او اين حرف را زد من يادم افتاد و رفتم تطهير كردم و
برگشتم حالا آمده ام او را ببينم چون او يكى از مردان خدا بود.
حضرت
((حجة الاسلام و المسلمين داودى
)) فرمودند:
حضرت ((آية الله العظمى حاج آقا
مجتبى بهشتى اصفهانى )) حفظه
الله تعالى فرمودند:
من در آن زمان كه نجف بودم هر وقت سر درس مى رفتم وضو مى گرفتم
و سر درس با وضو بودم . يك روز حالش را نداشتم كه وضو بگيرم
همينطور بى وضو سر درس رفتم .
اتفاقاً شخصى كه معروف به ديوانه بود و لباسهاى مندرس و پاره
مى پوشيد گاهى اوقات درس مى آمد و همه او را مجنون مى دانستند
و توجهى به او نداشتند، جلوى مرا گرفت و گفت : آشيخ چرا امروز
بى وضو سر درس آمدى ؟!
من تعجب كردم كه ايشان از كجا دانست من امروز بى وضو سر درس
آمده ام .
آن وقت من فهميدم كه انسانها را نبايد به چشم حقارت نگاه كرد
شايد آنها از مردان خدا باشند و ما ندانيم .
آن وقت متوجه شدم او از مردان خداست .
حضرت
حاج آقاى هاشم زاده فرمودند:
يك قبر كنى در ((تخت فولاد
اصفهان )) قبركنى مى كرد. يك روز
يك بنده خدايى مى ميرد و وصيت مى كند كه اگر مُردم قبر مرا در
پياده رو و جاده قرار دهيد تا مردم از روى قبر من رد شوند و
فاتحه اى نثارم نمايند.
قبركن زمينى را شروع به كندن مى كند يك وقت متوجه مى شود قبرى
ظاهر شد. داخل قبر مى شود سنگى را مى بيند، وقتى سنگ را بر مى
دارد. مى بيند يك بنده خدايى نشسته ويك رحل با قرآن در مقابلش
گذاشته و دارد قرآن مى خواند.
مى ترسد وسنگ را سر جايش مى گذارد و روى قبر را مى پوشاند واين
قبر را براى خودش مى گذارد و به صاحبان متوفا مى گويد: اين قبر
توى قبرى در آمده و نمى توان در آنجا مُرده دفن كرد جاى ديگرى
قبرى ميكَند و ميت را در آنجا به خاك مى سپارد.
پنجاه سال از اين ماجرا مى گذرد بعد از پنجاه سال قبر كن با
خود مى گويد بروم ببينم اشتباه نديده باشم ، نكند هواسم پرت
بوده و خواب ديده ام ، خلاصه قبر را مى كَند و پايين مى رود و
سنگ را از روى آن قبر بر مى دارد.
مى بيند بله آن بنده خدا هنوز نشسته و مثل پنجاه سال قبل ،
قرآن مى خواند.
يك وقت آن بنده خدائى كه در قبر نشسته بود و قرآن مى خواند سرش
را بالا مى كند و مى گويد: تو خجالت نمى كشى هر روز هر روز
نگاه مى كنى ؟ تو كه ديروز اينجا بودى و نگاه كردى دوباره
امروز آمدى نگاه مى كنى ؟
قبر كن فورى سنگ را روى قبر مى گذارد و بر مى گردد.
وقتى كه مرگش نزديك مى شود وصيت مى كند كه اگر مُردم مرا اينجا
خاك كنيد اما اين سنگ را بر نداريد و توى قبر را نگاه نكنيد.
اينها چيزهايى است كه هضمش براى افراد مشكل است .
بله ؛ مردان خدا در حال حيات به هر چه عادت داشتند در حال مهات
هم به آن مداومت دارند.
ايشان
فرمودند:
خدا رحمتش كند يك ((درويش عباسى
)) بود، توى مقبره خاتون آبادى
ها بزرگانى در اين تكيه خاتون آبادى
بودند كه اينها از اغتاب و اوتاد و از سادات بزرگوارند
اين مرد خادم مقبره خاتون آبادى هابود، و خودش هم مَرد
بزرگوارى بود. شب ها حالاتى داشت ، اصلا اين مرد خواب نداشت ،
همه اش مشغول عبادت و ذكر و رياضت بود. ايشان براى من تعريف
كرد:
غلامى بنام ((فولاد))
بوده كه نوكرىِ خانه حاجى را مى كرده ، غلامهاى ديگر از روى
حسادتى كه به ((فولاد))
داشتند پيش حاجى بدگويى مى كردند.
حاجى مى گفته من تا با چشمانم نبينم حرفهاى شماراباورنمى كنم ،
هر دفعه كه مى گفتند: حاجى مى گفت : من هنوز چيزى نديدم .
تااينكه سالى خشك سالى مى شود و همه جهت دعاى باران به تخت
فولاد براى مناجات مى روند. فولاد نزد حاجى مى آيد و اجازه مى
گيرد كه آقا اگر مى شود امشب به من اجازه بدهيد من آزادباشم .
حاجى براى مچ گيرى او را آزاد مى گذارد. غلام به طرف قبرستان
تخت فولاد آب دويست وپنجاه ازاينجا عبور
مى كرد و سابقا مرده شور خانه بود مى آيد و وضو مى گيرد
و دو ركعت نماز مى خواند و صورتش را روى خاك مى گذارد و صدا مى
زند خدا صورتم را از روى اين خاكها بر نمى دارم تا باران رحمت
خودت را بر اين بندگان گنه كارت نازل كنى ، ديگر نمى خواهم اين
مردم بيايند و به زحمت بيفتند.
حاجى مى گويد: يك وقت ديدم يك لكه ابرى بالا آمد و باران رحمت
نازل شد. من طاقتم تمام شد و آمدم فولاد را صدا زدم و گفتم از
اين تاريخ من خادم تو هستم .
غلام گفت : براى چه ؟ گفتم من شاهد قضاياى توى بودم و خدا هم
بخاطر دعاى مستجاب تو باران را نازل كرد. از امشب من هر چه
دارم مال تو باشد.
غلام وقتى فهميد كه خواجه پى به امور اوبرده ، گفت : اى ارباب
تو مرا آزاد كن ، ارباب مى گويد: من غلام تو هستم . غلام سرش
را روى خاك مى گذارد و مى گويد: خدايا اين خواجه مرا آزاد كرد،
از تو مى خواهم مرا از اين دنيا آزاد كنى . خواجه مى بيند غلام
سر از سجده برنداشت . وقتى نگاه مى كند مى بيند فولاد به رحمت
خدا رفته . همانجابه خاكش مى سپارند.
ايشان
فرمودند:
((حاج آقاى طاووسى
)) يكى از مداحان مخلص
((اهلبيت :))
بود كه براى من تعريف كرد:
من خاله اى داشتم كه توى تكيه ((آقاحسين
خوانسارى )) رضوان اللّه تعالى
عليه خدمت مى كرد. من هم گاهى اوقات به خاله ام سر مى زدم .
شب جمعه ها ((حاج شيخ اسداللّه
گيوه اى ))
پدر گرامى آقايان فهامى ، كه از
روحانيون با اخلاص اصفهان هستند منبر مى رفت و احياء مى
گرفت .
يك روز حاج شيخ وصيت فرموده بودند كه اگر من مُردم مرا پهلوى
((آقا حسين خونسارى
)) رضوان اللّه تعالى عليه دفن
نمائيد.
بعد از رحلت اين بزرگوار خواستند قبرى بكنند، يك وقت ديدند يك
قبرى توى قبر درآمد، وقتى كه بيشتر كندند، ديدند فرزند
((آقاحسين ))،
((آقاجمال ))
است كه بدنش هنوز صحيح و سالم و حتى كفنش هم تازه است . كفن را
پاره كردند ديدند اين مرد خدا محاسنش قرمز و پاكيزه و از آن
نور ساطع است مثل اينكه تازه اَلاَّْن خوابيده ، قبر را دوباره
مى بندند.
ايشان
فرمودند:
مرحوم ((حجة الاسلام والمسلمين
صفوى ريزى )) رحمة اللّه عليه كه
از منبرى هاى معروف و با سابقه اصفهان بود، روى منبر تعريف
فرمود:
من خدمت ((حاج شيخ حسنعلى نخودكى
اصفهانى )) رضوان الله تعالى
عليه بودم ، يك پاسبان آمد و افتاد روى دست و پاى ايشان و گفت
: آقا من زنم مريض است و هفت ، هشت تا بچه كوچك دارم اگر اين
زن بميرد من با اين بچه ها چه كنم . گفته اند بيايم خدمت شما
يك نظر مرحمتى بفرمائيد عيالم خوب شود.
((حاج شيخ حسن على
)) فرمود: دو دانه خرما بيانداز
داخل استكان آب و آبش را به او بده بخورد.
گفت : آقا آب هم به او بدهيم از لاى دهنش بيرون مى ريزد، يعنى
آب هم از گلويش پايين نمى رود.
فرمود: خُب برو دو سه دانه خرما خودت بخور زنت خوب مى شود.
پاسبانِ خيلى ناراحت شد و يك نگاه غضب آلود به شيخ كرد و رفت .
من كنار آشيخ نشسته بودم و داشتم با ايشان صحبت مى كردم كه بعد
از ساعتى ديدم پاسبانِ آمد و خودش را روى دست و پاى شيخ انداخت
، شيخ فرمود: چرا اين كارها را مى كنى بلند شو ببينم مگر عيالت
خوب نشد.
گفت : چرا آقا فقط آمدم معذرت بخواهم و تشكر كنم چون وقتى كه
شما فرموديد برو خودت خرما را بخور عيالت خوب مى شود، من
نااميد شدم و يك مقدار چيز توى دلم به شما گفتم ، كه آقا مى
گويد برو خرما بخور عيالت خوب مى شود چطور مى شود!...
از پيش شما كه رفتم خيلى ناراحت شدم وگريه ام گرفت و با خودم
گفتم حالا كه به منزل مى روم بالاسر جنازه عيالم مى روم و او
از دنيا رفته .
همينطور كه مى رفتم فراموش كردم كه شما گفته بوديد خرما بخور،
يك وقت ديدم بقال سر محل خرماى خيلى خوبى آورده و بيرون از
مغازه اش گذاشته ، من هم اشتها كردم و يك مقدار خرما خريدم و
در حال گريه مى خوردم ، وقتى بمنزل رسيدم ، ديدم عيالم نشسته و
مى گويد: من گرسنه هستم .
گفتم : چه مى گويى زن . گفت : گفتم گرسنه ام .
گفتم : بابا ما آب توى حلقت مى كرديم آبها از گلويت پايين نمى
رفت و پس مى دادى ؟!
گفت : من حالا گرسنه هستم ، غذا آوردم ، ديدم قشنگ و خوب غذاها
را خورد. گفتم : چطور شده ؟! گفت : نمى دانم من تا ده دقيقه
پيش با عزرائيل دست و پنجه نرم مى كردم ، نفهميدم چطور شد كه
خوب شدم .
حالا آمده ام از شما معذرت بخواهم و از شما تشكّر كنم .
| حاج شيخ حسنعلى نخودكى اصفهانى
|
ايشان
فرمودند:
يك كسى به ((حضرت زهرا))
سلام اللّه عليها توهين مى كند، ((آشيخ
حسن على نخودكى اصفهانى )) او را
به درك واصل مى كند، بعد هراسان مى شود كه كجا برود. در همين
حال يكى از اولياء خدا، يا ائمه اطهار عليهم السلام
يادم رفته پيدا مى شود و
ميفرمايد آشيخ حسن على چه مى خواهى ؟
آشيخ فرموده بود، رزق حلال ميخواهم و دوست دارم درنجف باشم .
آن بزرگوار فرموده بود نمى خواهد به نجف بروى . برو مشهد آنجا
هم مثل نجف است و بيا اين پول حلال را هم بگير برو نخودك .
فلان باغ را بخر و در همان جا باش .
آشيخ به نخودك مى آيد و آن باغ را مى خرد و توى باغ درخت هاى
مو و انگور مى كارد. در اوقاتى كه فصل انگور ميشود نان وانگور
و بقيه سال را با كشمش ، و هيچ چيز از بيرون استفاده نمى كرد.
ايشان فرمودند:
يك رفيق داشتم خدا بيامرزدش به نام ((شيخ
زين العابدين )) رضوان اللّه
تعالى عليه كه توى ((صحن اسماعيل
طلائى )) آن بالا يك حجره داشت .
كه با شيخ حسنعلى خيلى در ارتباط بودند و حاج شيخ حسنعلى
كتابهاى قديمى به دست مى آورد و شيخ زين العابدين براى ايشان
صحافى مى كرد. يكروز شيخ دو كتاب خيلى مهم مى آورد و به ايشان
مى دهد تا صحافى كند، مى فرمايد به يك شرط صحافى مى كنم كه يك
روز ناهار تشريف بياوريد منزل ما.
آشيخ حسنعلى فرموده بودند: باشد مى آيم . روزها مى گذشت و آشيخ
زين العابدين مى گفت : پس آقا چه شد. مى فرمود: مى آيم . تا يك
روز در زمان رضاشاه ملعون كه گفتند بيست و چهار ساعت كسى از
خانه ها حق بيرون آمدن ندارد، آن روز شيخ با يك طبق نان و چيزى
آوردند، و از منزل ما چيزى نخوردند و ايشان خانه هر كس كه
ميرفت حتى يك آب جوش هم نمى خورد.
ايشان
فرمودند:
يك رفيقى داشتم ، خدارحمتش كند. مى گفت : پدرم با حاج شيخ رفيق
بود، ومنزل ما هم مى آمد اما چيزى نمى خورد، من كوچك بودم وسرم
كچل بود، وهر چه مداوا ميكردم خوب نمى شد.
حاج شيخ ؛ به من فرمود: كلاهت را بردار ببينم وقتى كلاه را
برداشتم يك نگاهى بسرم كرد، و فرمود: بله بد مرضى هم هست ، آب
دهان به سرم انداخت . من كه بچه بودم عصبانى شدم ، رفتم به
مادرم گفتم : اين ديگر كيست ، كه پدرم او را اينقدر احترام مى
كند.
مادرم گفت : مگر چه شده ؟ گفتم آب دهان به سرم انداخت . مادرم
گفت : مادر ايشان مرد بزرگى است ناراحت نشو.
من يك وقت احساس كردم كه سرم مى خارد، هى خاراندم زخم شد زخم
را كندم ديدم زيرش مو در آورده .
منزل ما
خيلى مار داشت ، با اينكه با ما كارى نداشتند، ولى چون توى
رختخواب و لباسها.... و توى باغچه لول مى زدند ما ديگر خسته
شده بوديم .
يكسالى كه ايشان دوباره منزل ما آمده بودند، مادرم به من گفت :
برو به بابات بگو به حاج شيخ بگويد مار در منزل ما زياد است و
ما راحت نيستيم و ايشان دعا كند اين مارها بروند.
من آمدم جلوى شيخ به پدرم گفتم . حاج شيخ فرمود: اين بچه چه مى
گويد، گفتم آشيخ ما منزلمان خيلى مار دارد كارى با ما ندارند
ولى بچه ها مى ترسند.
حاج شيخ ثنار به پول آن روز به من داد و فرمود: اين پول را
بگير و برو فلفل سياه بخر و بياور.
من رفتم خريدم و آوردم . حاج شيخ فرمود: چند نفر هستيد؟ گفتيم
: هيجده نفر توى اين منزل هستيم ، فرمود: برو از وسط باغچه
خانه يك مشت خاك بياور.
من آوردم ديدم هيجده دانه فلفل جدا فرمود و به آن دعايى خواند
و فوت كرد و فلفلها را روى خاك ها ريخت ، و بعد فرمود همانجا
را بِكَن و اينها را دفن نما، من همين كار را كردم ، ديگر مارى
در خانه ما پيدا نشد.
حضرت
((حاج آقاى انصارى اصفهانى
)) فرمود:
يك روز يكى از رفقاى بازارى گفت : كه مى آيى جايى برويم ؟
گفتم : من در اختيار شما هستم . مرا در بيرون شهر مشهد مقدس
برد و بعد وارد كوچه باريكى شديم . ديدم عده زيادى در كوچه
نشسته و ايستاده اند ما هم جلوى در خانه قدرى صبر كرديم تا
اينكه يكى از رفقا را ديديم كه از خانه بيرون آمد و ما وارد
منزل شديم . ديدم شيخ جليل القدر و نورانى توى اطاق نشسته ،
سلام و احوالپرسى با ما كرد و به گرمى از ما پذيرايى نمود.
بنده سؤ الاتى داشتم كه از ايشان پرسيدم ، تا رسيدم به اينجا
كه آقا چيزى به من تعليم دهيد كه براى قلبم مفيد باشد چون قلبم
درد مى كرد.
مرحوم ((آشيخ حسن على
)) فرمودند: نمازت را اول وقت
بخوان و بعد از هر نماز دستت را روى مُهرَت بگذار و سه مرتبه
سوره توحيد را بخوان و سه صلوات بفرست و بعد دستت را روى قلبت
بگذار.
بنده وقتى اين نسخه را عمل كردم به نتيجه رسيدم .
حضرت
((حجة الاسلام و المسلمين حاج
آقا ابطحى )) اصفهانى فرمودند:
مرحوم ((آيت حق حاج آقا رحيم
ارباب )) رضوان اللّه تعالى عيله
فرمودند: يك روز جمعه اى ما به تخت فولاد براى زيارت اهل قبور
رفتيم ، ديديم ((آقاى شيخ حسن
على )) زيارت اهل قبور مى رود،
ما خيلى خوشحال شديم كه ايشان را ديديم و سلام عليك و آقا كى
تشريف آورده ايد و چطور شد قدم رنجه فرموديد؟
مرحوم شيخ فرمود: براى زيارت دو نفر تخت فولاد آمده ام ، يكى
براى ((حسين كشيك چى
)) كه
حالات ايشان را در كرامات حضرت مهدى عج آورده ام يكى هم
براى ((فاضل هندى
)). بعد فرمودند من صبح بزيارت نجف و كربلا رفتم
و الا ن هم آمده ام اينجا.
من هر چه اصرار كردم كه آقا ظهر تشريف بياوريد برويم منزل .
فرمودند: خير اَلا ن مردم در مشهد منتظرم هستند بعد خداحافظى
فرمودند و غيب شدند.
((حضرت حجة الاسلام و المسلمين
حاج آقا هاشمى نژاد)) فرمودند:
يك پيرمرد مسنّى ((ماه مبارك
رمضان )) ((مسجد
لاله زار)) مى آمد خيلى آدم
موفقى بود هميشه قبل از اذان توى مسجد بود.
به او گفتم حاج آقا شما خيلى موفق هستيد من هر روز كه مسجد مى
آيم مى بينم شما زودتر از ما آمده ايد جا بگيريد.
گفت : نه آقا من هر چه دارم از نماز اول وقت دارم . بعد گفت :
من در نوجوانى به مشهد رفتم . مرحوم ((حاج
شيخ حسن على )) باغچه اى در
نخودك داشت به آنجا رفتم و ايشان را پيدا كردم و به ايشان گفتم
: من سه حاجت مهم دارم دلم مى خواهد هر سه تا را خدا توى جوانى
به من بدهد. يك چيزى يادم بدهيد.
فرمودند: چى مى خواهى ؟ گفتم : يكى دلم مى خواهد در جوانى به
حج مشرف شوم . چون حج در جوانى يك لذت ديگرى دارد.
فرمودند: نماز اول وقت به جماعت بخوان .
گفتم : دومين حاجتم اين است كه دلم مى خواهد يك همسر خوب خدا
به من عنايت كند.
فرمودند: نماز اول وقت به جماعت بخوان .
سوم اينكه خدا يك كسب آبرومندى به من عنايت فرمايد.
فرمودند: نماز اول وقت به جماعت بخوان .
اين عملى را كه ايشان فرمودند من شروع كردم و توى فاصله سه سال
هم به حج مشرف شدم هم زن مؤ منه و صالحه خدا به من داد و هم
كسب با آبرو به من عنايت كرد.
ايشان
فرمودند:
يك شخصى آمد خدمت مرحوم ((حاج
شيخ حسن على اصفهانى )) رحمة
الله عليه معروف به نخودكى و گفته بود: آشيخ يك سِرى ملخ آمده
اند دارند مزرعه مرا مى خورند.
آقا فرموده بود: تو حق فقراء را نمى دهى ، زكات نمى دهى خُب حق
فقرا را ملخ ها مى خورند. چون زكات نمى دهى آنها بر مى دارند،
آيا قول مى دهى زكات بدهى ؟
گفت : بله آقا.
آقا يك دعا برايش نوشت و فرمود: برو اين دعا را توى آن زمين
چال كن و از قول من به آن ملخ ها بگو، ملخ ها شيخ حسن على
گفته بلند شويد برويد پاى اين ساقه هاى گندم و علفهاى هرزه
زمين را بخوريد، من زكات مى دهم .
من آمدم دعا را در زمين چال كردم و حرف آشيخ حسن على را هم
براى ملخ ها گفتم . ملخها از روى خوشه هاى گندم بلند شدند و
پاى ساقه هاى گندم نشستند و شروع كردند علفهاى هرزه را خوردن ،
علفهاى هرزه را مى خورند و سير مى شوند.
كم كم گندمها رشد كردند و مزرعه ما آن سال محصول بسيار عالى
داد و ما هم به قول خودمان عمل كرديم .
ايشان
فرمودند:
يكى از علماء بزرگ مى فرمودند: ((به
شيخ حسنعلى نخودكى )) رحمة اللّه
عليه گفتم كه مى خواهم شاگرد شما بشوم مرا قبول كنيد.
فرمود: تو به درد ما نمى خورى . كار ما اينستكه همه اش بزنى
توى سر نفس خبيثت و اين هم از تو بر نمى آيد.
گفتم : چرا آقا بر مى آيد، من اصرار كردم ، فرمودند: خُب از
همين جا تا دم حرم با هم مى آئيم اين يك كيلومتر راه تو شاگرد
و من استاد.
گفتم : چشم . چند قدم كه رد شديم ديدم يك تكه نان افتاده گوشه
زمين ، كنار جوى آب .
شيخ فرمود: برو اون تكه نان را بردار. بياور، ما هم شروع كرديم
توى دلمان به شيخ نِق زدن ، آخه اول مى گويند اين حديث را بگو.
اين ذكر را بگو. انبساط روح پيدا كنى . اين چه جور شاگردى است
. به من مى گويد برو آن تكه نان را بردار بياور.
دور و بَرَم را نگاه كردم ، ديدم دو تا طلبه دارند مى آيند،
گفتم حالا اينها با خودشان نگويند اين فقير است . باز با خودم
گفتم : حالا حمل به صحت مى كنند، مى گويند نان را براى ثوابش
خم شد برداشت .
خلاصه هر طورى بود تكه نان را برداشتم ، دوباره قدرى جلوتر
رفتم ديدم يك خيار افتاده روى زمين ، نصفش را خورده بودند و
نصفش دم جوى آب بود.
حاج شيخ فرمود: برو اون خيار را هم بياور، چون تر و خاكى هم
شده بود، اطرافم را نگاه كردم ، ديدم همان دو طلبه هستند كه
دارند مى آيند.
گفتم : حالا آنها نون را مى گويند براى خدا بوده ، خيار را چه
مى گويند، حيثيت و آبروى ما را اين شيخ اول كار بُرد، خلاصه خم
شدم و برداشتم ، توى دلم شروع كردم به شيخ نِق زدن ، آخه تو چه
استادى هستى ، نون را بياور و خيار را بياور.
آشيخ فرمودند: كه ما اين خيار را مى شوييم و نان را تميز مى
كنيم ناهار ظهر ما همين نان و خيار است .
خلاصه با اين عمل نفس ما را از بين برد.
