پس چون به نزديك مدينه منوره رسى و چشم تو بر ديوارهاى آنجا افتد متذكر شو كه: اين شهرى است كه خدا آن را از براى پيغمبر خود اختيار كرده.ولايتى است كه: درآنجا اساس شريعت‏برپا شده.و واجبات و مستحبات در آنجا قرار داد گشته.و در آنجاپيغمبر خدا با دشمنان دين جهاد نموده و دين خدا را ظاهر كرده.و تا حين وفات درآنجا ساكن بوده.و تربت مقدس او در آنجا قرار يافته.

و چون به كوچه و بازار آن تردد كنى قدمهاى همايون سيد انس و جان - روحى فداه - را ياد آور و تامل كن كه: هيچ موضعى نيست كه تو قدم مى‏گذارى مگراينكه جاى قدم عزيز اوست.پس پاى مگذار مگر به سكينه و وقار.و متذكر باش طريق‏راه رفتن آن سرور را. و سكينه و وقار و خضوع و تواضع او را از براى پروردگار.و به‏خاطر آور آنچه در سينه او از علوم اولين و آخرين و اسرار حضرت رب العالمين بوده.

و ياد آور رفعت‏شان او را نزد خدا، حتى اينكه نام خود را با نام او قرين ساخته و كلام‏عزيز خود را بر او نازل فرموده، و حضرت روح الامين و ساير ملائكه مقربين را به‏خدمت او فرستاده، و منع فرموده كه: كسى آواز خود را بالاى آواز او بلند سازد.و يادآور كسانى كه به شرف ملازمت او مشرف گشتند و سعادت خدمت او را دريافتند.وتاسف خور بر محرومى خود از اين سعادت عظمى.و تضرع كن به سوى خدا كه درآخرت از صحبت آن حضرت ترا محروم نسازد.و اميدوار باش از آنجا كه خدا ايمان‏به او را روزى تو ساخته و ترا از وطن خود به زيارت او برانگيخته.

و چون داخل مسجد آن حضرت شوى بدان كه: اول موضعى كه فرايض الهيه درآن به پا داشته شده است آن عرصه مطهره است، و آنجا مكان افضل خلق الله است درحيات و ممات.

و چون به جهت زيارت او بر در ايستادى، در نهايت‏خضوع و خشوع بايستى.و او را زنده تصور كنى.و نزديك قبر مطهر منور بروى، زيرا فرق ميان حيات و ممات ايشان‏نيست.پس بدان كه: او مطلع است‏بر حضور تو، و زيارت تو و سلام به او مى‏رسد.پس‏شخص مقدس او را در خيال خود متصور سازى و او را در مقابل خود بر تخت عظمت‏و جلال نشسته تصور كنى و عظمت و رتبه او را در دل خود حاضر كنى.

و چون از زيارت او فارغ شوى، به نزد منبر مطهر رو و دست‏خود را بر آن بكش وتضرع و زارى كن و حاجت‏خود را عرض كن.و بالا رفتن پيغمبر - صلى الله عليه و آله - را بر آن منبر تصور كن كه مهاجرين و انصار در پاى آن منبر چشمها بر جمال مباركش‏دوخته و او به فصيح‏تر زبانى به حمد الهى و ارشاد مردم و مسائل حلال و حرام اشتغال‏دارد.و از خدا مسئلت نما كه: در روز جزا تو را از او جدا نكند.

و چون به زيارت امير مؤمنان و سرور متقيان روى چون داخل ارض اقدس نجف‏شوى متذكر شو كه آن وادى سلام، و موضع ارواح مؤمنان است.و خداى - تعالى - آن‏را اشرف بقاع روى زمين كرده.و هيچ مؤمنى نيست مگر اينكه بعد از موت، روح او به‏آنجا مى‏آيد و با ساير مؤمنين قرين بوده، به تنعم مشغول است تا در روز قيامت كبرى به‏خانه كرامت عظمى داخل گردد.و آن زمينى است كه خدا آن را مدفن وصى پيغمبرخود كرده بعد از آنكه مدفن آدم ابو البشر و نوح شيخ المرسلين بود.

و آن حضرت ضامن شده كه: هر كه در جوار او باشد شفاعت كند.پس، از خدا طلب‏كن كه خدا روح ترا به آنجا برد و ترا در زمره مؤمنين كند و آنجا را مدفن تو سازد تا درجوار مولاى خود دفن شده به شفاعت او فائز گردى.و چون به زيارت آن حضرت‏ايستادى متذكر رفعت‏شان و بزرگى قدر آن حضرت شو و قدر و مرتبه او را در نزد خداو پيغمبر ياد آور و آدابى كه در زيارت پيغمبر - صلى الله عليه و آله - مذكور شدمراعات كن.

و چون وارد زمين كربلا شوى به جهت زيارت سيد الشهدا روحى فداه ياد كن كه‏آن، زمينى است كه در آن فرزند رسول خدا را با فرزندان و ياران و خويشان شهيدكردند.و اهلبيت و حرم او را در آنجا به اسيرى بردند.پس محزون باش و داخل آن‏زمين مشو مگر ژوليده و غبار آلوده، شكسته دل و غمناك و گريان.

و حرمت و كرامت آن زمين را مستحضر شو و بدان كه: آن زمينى است كه خدا درآن شفا قرار داده.و دعا را در آنجا مستجاب فرموده.و در روز قيامت آن را بلندترين‏بقعه‏هاى بهشت‏خواهد ساخت.

و چون داخل «حاير» مقدس شوى به جهت زيارت، و چشم تو بر ضريح مقدس‏آن سرور افتد و ضريح اصحاب او كه در دور او شهيد گشته و در يك موضع در جوار او جمع شدند پس اشخاص ايشان را در خاطر خود ممثل ساز.و وقايع ايشان راياد آور.و بلا و محنتهايى كه بر ايشان روى داده متذكر شو.و حضرت ابا عبد الله‏الحسين - عليه السلام - را تصور كن كه در عرصه كربلا ايستاده و يك به يك اصحاب به‏خدمت آن جناب مى‏رسند و مى‏گويند:

«السلام عليك يا ابا عبد الله‏»

و اذن جهادمى‏گيرند و حضرت، ايشان را اذن مى‏دهد و هر يك تنها خود را به ميدان مى‏اندازد.ومى‏زنند و مى‏كشند تا در راه او شهيد مى‏گردند.و چون از حيات خود مايوس مى‏شوند به‏آواز بلند فرياد مى‏كنند كه:

«ادركنى يا ابا عبد الله‏».

و آن شهسوار ميدان شجاعت، و يكه‏تاز معركه شهادت به سرعت‏بر سر او مى‏تازد و او را از ميدان مى‏ربايد و به ساير شهداملحق مى‏سازد.

و امثال اين وقايع را به خاطر آور و حزن و اندوه خود را تازه مى‏ساز و آرزومى‏كن كه: كاش در اين زمين با ايشان مى‏بودى.و بگو:

«يا ليتنى كنت معهم فافوز فوزا عظيما».

يعنى: اى كاش من با ايشان بودمى تا به رستگارى عظيم فايز گشتمى.

پس ساير آداب را - چنان كه مذكور شد - مراعات كن.

و همچنين در زيارت هر يك از ائمه - عليهم السلام - جلالت قدر هر يك رامتذكر شو.و حقوق او را ياد آور.و آنچه مناسب مقام است‏به خاطر گذران تا زيارت‏تو قبول، و به مرتبه زائرين فايز گردى.

رزقنا الله و اياكم شفاعتهم يوم الورود بحق الملك الودود.