از حضرت رسالت مآب - صلى الله عليه و آله - مروى است كه: «جبرئيل خبر داد مراكه خداى - عز و جل - فرشته‏اى بر زمين فرو فرستاد، آن فرشته مى‏رفت، تا به در خانه‏اى رسيد، كه مردى ايستاده اذن داخل شدن مى‏طلبد.فرشته گفت: با صاحبخانه چه كاردارى؟ گفت: برادر مسلمان من است، براى خدا به ديدن او آمده‏ام.فرشته گفت: كارديگر ندارى؟ گفت: نه.پس آن فرشته به او گفت: به درستى كه من فرستاده خدايم به‏سوى تو.و خداى - تعالى - تو را سلام مى‏رساند، و مى‏گويد: بهشت از براى تو واجب‏شد.و گفت: خداى - تعالى - مى‏گويد كه: هر مسلمانى كه زيارت مسلمانى كند، نه آن‏است كه او را زيارت كرده، بلكه مرا زيارت كرده است و ثواب او بر من بهشت است‏» . ⁽⁷⁾

و از حضرت امام محمد باقر - عليه السلام - مروى است كه: «چون مؤمن از منزل‏خود بيرون مى‏آيد، كه برادر خود را زيارت كند، پس خداى - تعالى - فرشته‏اى به اوموكل مى‏گرداند، كه بالى از بالهاى خود را در زير قدم او مى‏افكند.و بال ديگر راسايبان او مى‏كند.و چون به منزل برادر مؤمن داخل مى‏شود، خداى - تعالى - ندامى‏فرمايد كه: اى بنده تعظيم كننده حق من، و پيروى كننده آثار پيغمبر من! لازم است‏بر من كه تعظيم تو كنم.از من سؤال كن تا عطا نمايم.بخوان مرا تا اجابت ترا فرمايم.

ساكت‏شو تا بى‏طلب حاجت تو برآورم.پس چون مراجعت كند، آن فرشته مشايعت اوكند.و همچنان بال خود را سايبان او مى‏سازد، تا به منزل خود داخل شود.بعد از آن،خداى - تعالى - ندا فرمايد كه: به تحقيق واجب گردانيدم براى تو بهشت‏خود را.و تو رااذن شفاعت دادم از براى بندگان خود» . ⁽⁸⁾

و نيز مروى است كه: «هر مؤمنى كه از منزل خود برآيد، كه زيارت برادر مؤمن‏خود كند، و عارف به حق او باشد، خداى - تعالى - براى هر قدمى حسنه‏اى از براى اومى‏نويسد.و سيئه او را محو مى‏كند.و درجه او را بلند مى‏گرداند.و چون در خانه رابكوبد، درهاى آسمان از براى او گشوده مى‏شود.و چون با هم ملاقات كنند و مصافحه‏نمايند، و دست‏به گردن يكديگر كنند، خداى - تعالى - متوجه ايشان گردد، و به ايشان‏بر ملائكه مباهات كند.و فرمايد: نظر كنيد به اين دو بنده من كه زيارت يكديگرنمودند، و در راه من با هم دوستى كردند.بر من لازم است كه ايشان را عذاب نكنم به‏آتش.بعد از اين، پس چون بازگردد، به عدد نفسها و قدمها و سخنهاى او ملائكه‏مشايعت او كنند.و او را از شدائد دنيا و عذاب آخرت محافظت نمايند، تا مثل آن شب‏از سال آينده.پس اگر در اثناى آن سال بميرد از حساب روز قيامت معاف باشد» . ⁽⁹⁾

و از حضرت امام جعفر صادق - عليه السلام - مروى است كه: «هر كه به ديدن برادر مؤمن خود برود، خداى - تعالى - مى‏فرمايد كه: مرا ديدن كردى و ثواب تو بر من است. و راضى نمى‏شوم از براى تو ثوابى را كمتر از بهشت‏» . ⁽¹⁰⁾

و فرمود كه: «زيارت برادر مؤمن از براى خدا بهتر است از آزاد كردن ده بنده‏مؤمن.و هر كه يك بنده مؤمن را آزاد كند، به هر عضوى از بدن او همان عضو او ازآتش محفوظ مى‏گردد» . ⁽¹¹⁾

و از حضرت رسول - صلى الله عليه و آله - مروى است كه: «دو نفر كه يكديگر راملاقات كنند، مثل دو دست‏اند كه يكديگر را مى‏شويند.هيچ دو نفر مؤمنى يكديگر راملاقات نمى‏كنند، مگر اينكه به واسطه هر كدام، خدا خيرى به آن ديگر مى‏رساند» . ⁽¹²⁾

و اخبار به اين مضمون از حد افزون است.و سر در تاكيد در زيارت برادران مؤمن‏يكديگر را آن است كه: ملاقات ايشان با يكديگر، باعث رفع ناخوشى و عداوت، وحصول الفت و محبت مى‏گردد.و اين اعظم اسباب اصلاح امر دنيا و آخرت است، زيراحصول وحشت ميان دو نفر، موجب فرصت‏شيطان و شادى او است.و سبب‏گرفتگى خاطر و مشغول شدن دل و بازماندن از اصلاح خود مى‏شود.و چون الفت ومحبت در ميان برادران دينى بوده باشد، بسيارى از اسباب فراغت‏حاصل، و گرفتارى‏خاطر زايل مى‏شود.و از اين است كه: خداى - تعالى - در مقام امتنان بر مؤمنين‏مى‏فرمايد:

«لو انفقت ما فى الارض جميعا ما الفت‏بين قلوبهم و لكن الله الف بينهم‏»

يعنى: «توهر گاه آنچه در روى زمين است، همه را صرف مى‏كردى كه الفت ميان دلهاى بندگان‏من بيندازى نمى‏توانستى، و ليكن خدا خود الفت افكند ميان ايشان‏» . ⁽¹³⁾

و به اين سبب، امر شده است‏به سلام كردن بر يكديگر.و مصافحه نمودن و معانقه‏كردن.

حضرت رسول - صلى الله عليه و آله - فرمود كه: «سزاوارترين مردم به خدا و پيغمبركسى است كه ابتداء به سلام كند» . ⁽¹⁴⁾

و از حضرت امام محمد باقر - عليه السلام - مروى است كه: «خدا دوست داردفاش كردن سلام را» . ⁽¹⁵⁾ و فرمود كه: «از جمله تواضع و فروتنى آن است كه به هر كه ملاقات كنى بر او سلام‏نمائى‏» . ⁽¹⁶⁾ و از حضرت امام صادق - عليه السلام - مروى است كه: «با يكديگر مصافحه كنيد كه‏مصافحه كينه را از دلها مى‏برد» . ⁽¹⁷⁾ و فرمود كه: «مصافحه كردن با مؤمن، افضل است ازمصافحه كردن با ملائكه‏» . ⁽¹⁸⁾ و نيز مروى است كه: «چون دو مؤمن با يكديگر ملاقات كنند و مصافحه نمايند،خداى - تعالى - دست‏خود را در ميان دستهاى ايشان داخل مى‏كند، و با آنكه محبت‏به‏برادر مؤمن خود بيشتر دارد مصافحه مى‏كند» . ⁽¹⁹⁾ و حضرت پيغمبر - صلى الله عليه و آله - فرمود كه: «چون يكى از شما برادر خود راملاقات نمايد، بر او سلام كند و با او مصافحه كند» . ⁽²⁰⁾ و از حضرت امام جعفر صادق - عليه السلام - مروى است كه: «چون دو مؤمن بايكديگر معانقه كنند، و دست در گردن يكديگر نمايند رحمت الهى ايشان رافرو مى‏گيرد.و چون همديگر را در آغوش كشند، و از آن، غير از رضاى خدا نخواهند،و منظورشان غرضى از اغراض دنيويه نباشد، از جانب رب العزة به ايشان خطاب رسد كه: گناهان شما آمرزيده شد، عمل را از سرگيريد» . ⁽²¹⁾

و به اين سبب است كه: امر به مهمانى كردن، و عيادت مريض، و تشييع جنازه، وتعزيت اهل معصيت، و امثال اينها شده.

و از اين اخبار مستفاد مى‏شود كه: اهتمام حضرت بارى به الفت و دوستى ميان‏بندگان خود تا چه قدر است.و از براى حفظ اين صفت، چه سنتهاى سنيه قرار داده.وچه قاعده‏ها وضع فرموده.و در اين زمان، اكثر سنتها متروك و فراموش شده.و طريقه‏جاهليت در ميان مردم شيوع يافته.از آثار نبوت، بجز رسمى، و از طريقه شريعت، بجزاسمى نمانده.شيطان صفاتى چند هم رسيده‏اند كه به جهت پيشرفت غرضهاى فاسده‏دو روزه دنياى خود، نفاق و عداوت ميان بندگان خدا مى‏افكنند.و آنچه را كه پروردگارايشان اين همه اهتمام به آن دارد، پشت پا مى‏زنند.به ديدن يكديگر نمى‏روند، مگر ازروى ربا و نفاق، و مبنى بر اغراض فاسده.و همديگر را پرسش، نمى‏كنند، مگر از راه فساد و نيتهاى باطله.سلام را يكى از علامات پستى مى‏شمرند، و از هر كسى توقع سلام‏مى‏كنند.و مصافحه را شيوه «بلها» مى‏دانند.

گر مسلمانى از اين است كه حافظ دارد آه اگر از پى امروز بود فردائى

صفت هفتم: قطع صله رحم و اسباب آن

و به اجماع علما، از جمله محرمات عظيمه، و گناهان شديده است.و موجب عذاب‏آخرت و بلاهاى دنياست.و از اخبار مستفاد مى‏شود و به تجربه ثابت است كه: قطع رحم موجب فقر و پريشانى و كوتاهى عمر مى‏گردد.و به اين سبب كه هر خانواده‏كه در آن نفاق و شقاق ميان ايشان حاصل شد، و خويشان با يكديگر بناى نزاع وناخوشى گذاردند، همگى به فقر و فاقه مبتلا، و در اندك وقتى سلسله ايشان از هم‏مى‏پاشد، و زندگى ايشان به سر مى‏آيد.